اسامي ائمه اثني عشر (دوازده
امام)
مرحوم سيد
ابن طاوس مي‌گويد : كتابي از ابوعبدالله محمد بن عبدالله بن
عياش ديدم كه اسم آن كتاب «مقتضب الأثر في
إمامة الاثني عشر»
بود و در حدود چهل ورق داشت و در آن كتاب از پيامبر (ص)
رواياتي ذكر شده كه در آنها به امامت ائمه دوازده گانه و
اسامي آنها تصريح گرديده است.
از جمله :
صدر الائمه اخطب خطباي خوارزم موفق بن احمد مكي در كتابش
به سند خود از ابي سليمان پيشكار رسول خدا روايت كرده كه
گفت : از رسول خدا شنيديم كه مي‌فرمود : آن شبي كه مرا به
معراج بردند خداوند جليل به من فرمود : «آمَنَ
الرَّسولُ بِما اُنْزِلَ اِليهِ مِنْ رَبِّهِ» (رسول به
آنچه خدا بر او نازل كرده، ايمان آورده
…).
گفتم :
(والمؤمنون) يعني مؤمنين نيز ايمان آوردند.
فرمود : راست
گفتي اي محمد در ميان امت چه كسي را جاي خود گذاشتي؟
عرض كردم :
علي بن ابيطالب را.
فرمود : اي
محمد نظر كردم به سوي اهل زمين و از ميان آنها تو را
انتخاب كردم و از براي تو نامي از نامهاي خودم جدا كردم كه
هر كجا من ياد شوم تو هم با من ياد شوي من محمودم تو محمد
(ص).
بعد بار دوم
نظر كردم و از ميان اهل زمين علي (ع) را برگزيدم و براي او
نيز نامي از نامهاي خودم مشتق كردم من «اعلي» هستم او علي
است. اي محمد تو و علي و فاطمه و حسن و حسين و امامان ديگر
از ذريه حسين (ع) را از نور خودم خلق كردم و ولايت شما را
بر اهل آسمانها و زمين عرضه نمودم هر كس پذيرفت پيش من از
مؤمنان است و هر كس انكار كرد از كافران مي‌باشد.
«يا محمد
لَوْ اَنَّ عبداً مِنْ عِبادي عَبَدَني حَتّي يَنْقَطِعَ
اَوْ يَصيرْ كَالسِنِ الْبابي ثُمَّ اَتاني جاحِداً
لِوِلايَتِكُمْ ما غَفَرْتُ لَهُ حَتّي يُقِرَّ
بِوِلايَتِكُمْ» : (اي محمد
هر گاه بنده‌اي از بندگانم آنقدر مرا عبادت كند كه اعضايش
از هم بگسلد يا اين كه مثل مشگ كهنه گردد بعد به سوي من
آيد در حالي كه منكر ولايت شماست هرگز او را نمي‌آمرزم مگر
اين كه به ولايت شما اقرار كند.)
“اي محمد آيا
دوست داري ايشان (عترت خود) را ببيني؟”
گفتم : “بلي،
پروردگارا!”
فرمود : “طرف
راست عرش را نگاه كن پس نظر كردم ناگهان ديدم: «علي،
فاطمه، حسن، حسين، علي بن الحسين، محمد بن علي، جعفر بن
محمد، موسي بن جعفر، علي بن موسي، محمد بن علي، علي بن
محمد، حسن بن علي و مهدي» را در يك محل نوراني دور هم
جمع‌اند مهدي در ميان آنها مانند كوكب درّي و ستاره
درخشاني بود.”
فرمود : “اي
محمد اينها حجتهاي منند و اين (مهدي) خونخواه عترت توست.
اي محمد به
عزت و جلالم او (مهدي) حجت لازم بر اولياي من و انتقام
گيرنده از دشمنان من است.”
و از جمله :
اخطب خوارزم موفق بن احمد مكي در كتابش به سند خود از
«محمد بن احمد بن علي بن شاذان» روايت كرده كه گفت : روايت
كرد ما را «محمد بن علي بن الفضل» از «محمد بن قاسم» و او
از «عباد بن يعقوب» و او از «موسي بن عثمان» و او از
«اعمش» كه گفت : به من روايت كردند «ابواسحاق بن حارث» و
«سعيد بن بشير» از علي بن ابيطالب (ع) كه گفت : پيامبر (ص)
فرمود : من در سر حوض وارد شما هستم تو اي علي ساقي هستي،
حسن رهنما، حسين امر كننده علي بن الحسين فارط (پيش رونده
به سوي آب) و محمد بن علي توزيع كننده و جعفر بن محمد سوق
دهنده، و موسي بن جعفر حسابگر دوستان و دشمنان و جلوگيري
كننده از منافقان و علي بن موسي زينت كننده مؤمنان و محمد
بن علي تعيين كننده درجات اهل بهشت و علي بن محمد خطيب
شيعيان و تزويج كننده شيعيان با حور العين و حسن بن علي،
چراغ اهل بهشت كه از نور او استفاده مي‌كنند مهدي شفاعت
كنندة آنهاست در روز قيامت آنجا كه خداوند اجازه اين كار
را به كسي نمي‌دهد، مگر بر كسي كه بخواهد و از او راضي
باشد.”
باز خطيب
خوارزمي در كتابش به سند خود از «ابن شاذان» روايت كرده كه
گفت : به من روايت كرد «ابو محمد حسن بن علي علوي طبري» به
سندي كه منتهي مي‌شود به سليم بن قيس هلالي از سلمان محمدي
كه گفت : به خدمت پيامبر شرفياب شدم و ناگهان حسين (ع) را
روي زانوي او ديدم پيامبر از چشمان و دهانش مي‌بوسيد و
مي‌فرمود :
«أنتَ سيِّدُ
ابنُ السَّيِّدِ ابوالساداتِ اَنْتَ اِمامُ ابنُ الإمامُ
اَبوا الائمةِ اَنْتَ حُجَّةٌ بْنِ الحُجَّةِ اَبوُ
الْحُجّجِ تِسْعَةٌ مِنْ صُلْبِكَ تاسِعُهُمْ قائِمُهُمْ».
يعني (تو سيد
(سرور)، فرزند سيد و پدر ساداتي، تو امام، فرزند امام و
پدر اماماني، تو حجت خدا وفرزند حجت خدا و پدر حجج الهي
هستي، نُه تن از صُلب توست كه نهمين آنها قائم آنهاست)
چنان كه مي‌بينيم در روايات اهل تسنن نه تنها به تعداد
دوازده گانه ائمه اطهار تصريح شده، بلكه اسامي فرد فرد
آنها نيز ذكر شده است.
و در اين
باره روايت از طريق اهل تسنن زياد است، به جهت رعايت
اختصار به دو روايت ديگر اكتفا مي‌شود :
مؤلف «ينابيع
المودة» از «فرائد
السمطين» شيخ الإسلام حمويني از مجاهد و از ابن عباس نقل
مي‌كند كه مرد يهودي به نام «نعثل
– مغثل»
مسائلي چند درباره توحيد از پيامبر اكرم (ص) پرسيد، حضرت
به همه آنها پاسخ دادند «نعثل» قانع شد و اسلام آورد بعد
عرض كرد يا رسول الله هر پيغمبري وصيي داشته وصي شما كيست؟
فرمود :
اِنَّ
وَصيِّي عَليُّ بْنُ ابيطالب وَ بَعْدَهُ سِبْطايَ الحسنُ
وَالْحسينُ تَتْلوُهُ تِسْعَةُ ائمَّةً مِنْ صُلْبِ
الحُسينِ» يعني وصي
من علي بن ابيطالب است و بعد از او دو نوه‌ام حسن و حسين و
بعد از ايشان نه نفر امامان از صلب حسين مي‌باشند نعثل عرض
كرد : تمنا دارم اسامي آنان را براي من بيان فرمائي، حضرت
فرمود :
«اِذا مَضي
الحُسينُ فَابنه علي فاذا مَضي علي فَابنه محمد فاذا مَضي
محمد فَابنه جعفرٌ فاذا مَضي جعفر فَابنه موسي فاذا مَضي
موسي فَابنه علي فاذا مَضي عليٌّ، فَابنه محمدٍ فاذا مَضي
محمدٌ فَابنه علي فاذا مَضي علي فَابنه الحَسَنَ فاذا
مَضي الحسنُ فَابنه الحُجَّةُ محمدُ المَهديّ فَهولاءِ
اِثنا عَشَرَ».
“چون حسين
درگذشت پس فرزندش علي، پس از او فرزندش محمد، پس از او
فرزندش جعفر، پس از او فرزندش موسي، پس از او فرزندش علي،
پس از او فرزندش محمد، پس از او فرزندش علي، پس از او
فرزندش حسن، پس از او فرزندش محمد مهدي كه همه آنان دوازده
تن هستند.”
سپس نعثل طرز
به شهادت رسيدن هر يك را سئوال نمود و حضرت پاسخ داد :
آنگاه نعثل گفت : «اَشهد اَنْ
لا اله الاّ اللهُ و اَنَّكَ رسولُ اللهِ وَ اشْهدُ
اَنَّهُمُ الاوصياءُ بَعْدكَ».
بعد «نعثل»
گفت : آنچه فرمودي در كتب انبياء سلف ديده‌ام و در وصيت
نامه حضرت موسي ثبت است.
پيامبر (ص)
فرمود : «طوبي لِمَنْ
اَحَبَّهُمْ وَ وَيلٌ لِمَنْ اَبْغَضَهُمْ و خالَفَهُم».
(بهشت براي
كسي است كه آنها را دوست بدارد و از آنها پيروي نمايد و
جهنم براي كسي است كه آنها را دشمن بدارد و مخالفت كند.)
آنگاه نعثل
در حضور پيامبر اشعاري انشاء نمود و گفت :
مشخصات
دوازده امام
حال ببينيم
دوازده امامي كه حضرت پيامبر اكرم (ص) در احاديث
فرموده‌اند چه كساني هستند.
امام اول :
حضرت علي بن
ابيطالب (ع)
كنيه :
ابوالحسن و حسين، ابوتراب
لقب :
اميرالمؤمنين، الوصي، مرتضي
پدر :
ابوطالب بن عبدالمطلب بن هاشم
مادر : فاطمه
بنت اسد بن هاشم
تولّد : او
در سيزده رجب، ده سال قبل از بعثت (600 ميلادي) در داخل
كعبه بدنيا آمد.
امامت :
امامت او بعد از فوت پيامبر طبق دستور خداوند متعال كه
پيامبر اعلام فرموده بودند (رجوع به حديث غدير خم) به سال
11 هجري (632 ميلادي) شروع شد.
شهادت : او
بسال 40 هجري (661 ميلادي) روز 21 رمضان توسط يكي از خوارج
بنام عبدالرحمن بن ملجم در كوفه حين نماز گذاردن به شهادت
رسيد و در نجف (عراق) دفن گرديد. محل دفن حضرت
اميرالمؤمنين علي(ع) سالها نامعلوم بود تا حضرت امام صادق
(ع) محل آن را مشخص نمود.
امام دوم :
حسن بن علي
بن ابيطالب (ع)
كنيه :
ابومحمد
لقب : سبط
اكبر، مجتبي
مادر : فاطمه
الزهرا بنت (دختر) محمد بن عبدالله (پيامبر اسلام) (ص)
تولّد : او
به سال 3 هجري (625 م) در 15 رمضان در مدينه بدنيا آمد.
شهادت : در
سال 50 هـ (670 م) بدستور معاويه مسموم گرديد و در مدينه،
قبرستان بقيع دفن شد.
امام سوم :
حسين بن علي
بن ابيطالب (ع)
كنيه : ابو
عبدالله
لقب : سبط
اصغر، سيد الشهدا
پدر : علي بن
ابيطالب
مادر : فاطمه
الزهرا بنت محمد مصطفي (ص) (پيامبر اسلام)
تولّد : به
سال 4 هجري (626 م) سوم شعبان در مدينه بدنيا آمد.
شهادت : او
به سال 61 هـ (680 م) در كربلا در روز عاشورا (دهم محرم)
بدستور يزيد و توسط لشكر وي به شهادت رسيد. و در كربلا دفن
شد. علاوه بر او هفتاد و دو نفر همراه او نيز به شهادت
رسيدند و خانواده وي و همراهانش به اسارت گرفته شد.
امام چهارم :
علي بن حسين
(ع)
كنيه :
ابوالحسن
لقب : زين
العابدين، سجاد
پدر : حسين
بن علي
تولّد : به
سال 38 هـ (659 م) روز پنجم شعبان در مدينه
شهادت : در
سال 94 هـ (712 م) يا 95 هـ (713 م) 20 محرم و به دستور
هشام بن عبدالملك (از خلفاي بني اميه) به شهادت رسيد و در
بقيع دفن شد.
امام پنجم :
محمد بن علي
(ع)
كنبه :
ابوجعفر
لقب : باقر
تولّد : به
سال 57 هـ (677 م) روز اول رجب در مدينه
شهادت : در
سال 114 (733 م) روز 7 ذيحجه در مدينه و بدستور ابراهيم به
شهادت رسيد و در بقيع دفن شد.
امام ششم :
جعفر بن
محمد (ع)
كنيه :
ابوعبدالله
لقب : صادق
تولّد : به
سال 83 هـ (702 م) روز 17 ربيع الاول در مدينه
شهادت : در
سال 148 هـ (765 م) روز 25 شوال و بدستور منصور (از خلفاي
بني عباس) به شهادت رسيد و در بقيع دفن گرديد.
امام هفتم
موسي بن
جعفر (ع)
كنيه :
ابوالحسن
لقب : كاظم
تولّد : به
سال 129 هـ (746 م) روز هفتم صفر در مدينه
شهادت : در
سال 183 هـ (799 م) و بدستور هارون الرشيد (از خلفاي بني
عباس) در بغداد و در كاظمين در نزديكي بغداد دفن گرديد.
امام هشتم :
علي بن موسي
(ع)
كنيه :
ابوالحسن
لقب : رضا
تولّد : به
سال 148 هـ (765 م) روز يازدهم ذيقعده در مدينه
شهادت : در
سال 203 هـ (818 م) روز سي‌ام صفر در طوس و بدستور مروان و
در همان مكان دفن گرديد.
امام نهم :
محمد بن علي
(ع)
كنيه :
ابوعبدالله
لقب : جواد،
تقي
تولّد : به
سال 195 هـ (811 م) در روز دهم رجب در مدينه
شهادت : در
سال 220 هـ (835 م) در روز سي‌ام ذيقعده در بغداد و به
دستور معتصم و در كاظمين دفن گرديد.
امام دهم :
علي بن محمد
(ع)
كنيه :
ابوالحسن
لقب : هادي،
نقي
تولّد : به
سال 212 هـ (827 م) در روز پنجم رجب در مدينه
شهادت : در
سال 254 هـ (868 م) روز سوم رجب در سامرا (عراق) و بدستور
متوكل و در همان مكان دفن گرديد.
امام يازدهم :
حسن بن علي
(ع)
كنيه : ابو
محمد
لقب : عسكري
تولّد : به
سال 232 هـ (846 م) در روز هشتم ربيع الثاني در مدينه
شهادت : در
سال 260 هـ (874 م) روز هشتم ربيع الاول در سامرا بدستور
معتمد و در همان مكان دفن گرديد.
امام دوازدهم
محمد بن حسن
(ع) (عجل الله تعالي في فرجه الشريف)
كنيه :
ابوالقاسم
لقب : مهدي،
حجة، قائم آل
محمد، امام زمان، صاحب الزمان، صاحب‌الامر، منتظر،
بقية الله
تولد : به
سال 255 هـ (869 م) روز پانزدهم شعبان در سامرا متولد
گرديد. ايشان زنده و در غيبت بسر مي‌برند. حضرت امام زمان
مهدي (عج) در سال 260 هـ بعد از فوت پدر گرامي‌شان بعد از
خواندن نماز ميت بر پدر خود بعلت خفقان موجود در آنزمان و
اينكه خليفه عباسي دستور دستگيري و قتل حضرت را صادر كرده
بود از نظرها غايب گرديد و ايشان تا سال 329 هـ (844 م) در
غيبت صغري بسر مي‌برد يعني در اين مدت مردم توسط چهار نايب
خاص ايشان با حضرت در تماس بودند بعد از آن غيبت كبري شروع
شد كه تاكنون ادامه دارد و در اين مدت (غيبت كبري) هيچكس
از محل ايشان خبر ندارد و هر كس قبل از نداي آسماني (به
بخش علائم ظهور مراجعه نماييد) ادعاي مهدويت بكند (يعني
ادعا كند كه مهدي است) يا ادعاي ارتباط با حضرت مهدي (ع)
بكند دروغگو است و بايد تكذيبش كرد. حضرت امام مهدي (ع)
بدستور خداوند متعال ظهور كرده و جهان را پر از عدل و داد
خواهد كرد.
]در بخش بعدي
در اين باره به تفصيل خواهد آمد.[
“خدايا به من
معرفت خودت را بشناسان زيرا تو اگر معرفت خودت را
نشناساني، نشناسم پيغمبرت را، خدايا به من پيامبرت را
بشناسان زيرا اگر پيامبرت را بمن نشناساني، نشناسم حجت تو
را، خدايا بمن حجت خودت را بشناسان زيرا اگر حجت خودت را
بمن نشناساني، از دينم گمراه مي‌شوم. خدايا مرا نميران
مانند مردن جاهليت و منحرف نكن قلب مرا پس از آنكه هدايت
كردي، خدايا همچنانكه هدايت كردي مرا به ولايت كسانيكه
واجب كردي اطاعتشان را از وليّ امرهايي كه
پس از پيامبرت (ص) مي‌باشند. پس اطاعت امر كردم
وليّ امرهايت
اميرالمؤمنين علي بن ابيطالب و حسن و حسين و علي و محمد و
جعفر و موسي و علي و محمد و علي و حسن و حجت قائم مهدي كه
درودهايت بر همگي آنان”.
دعاي «در
غيبت امام زمان (ع)» مفاتيح
|
