Noor Hidayat; The light of guidance in farsi

صلوات بر پيامبر اسلام (ص)

بعضي مي‌گويند : اللّهم صل علي محمد.

بعضي مي‌گويند : اللّهم صل علي محمد و آل محمد.

بعضي مي‌گويند : اللّهم صل علي محمد و آله و ازواجه و صحابه اجمعين.

حال اجازه بدهيد ببينيم حضرت رسول اكرم (ص) خود چگونه دستور داده :

«پيامبر خدا فرمود : “براي من صلوات ناقص نفرستيد!” صحابه پرسيدند: “صلوات ناقص چيست؟” حضرت پيامبر اكرم جواب داد : “گفتن اللّهم صل علي محمد” آنها پرسيدند : «ما چه بايد بگوييم». پيامبر فرمود : «بگوييد : اللّهم صل علي محمد و آله».

- صواعق المحرقه، هيثمي، ف 11، ب 1. ص 225

ابن حجر هيثمي مي‌نويسد كه بعضي مفسران قرآن از ابن عباس نقل كرده‌اند كه آيه «سلام علي آل يس» (آيه 37:103) مربوط به خانواده (اهل بيت) پيامبر است

- صواعق المحرقه، هيثمي، ف 11، ب 1، ص 228

همچنانچه مي‌بينيم. حضرت رسول الله محمد (ص) خود شخصاً از صلوات تنها بر خودش نهي كرده و تأكيد كرده كه صلوات را بر او و اهل‌بيتش بفرستيم.

كعب ابن عجري نقل كرد :

گفتيم : «اي رسول خدا، ما مي‌دانيم چگونه به شما سلام بدهيم، اما چگونه شما را دعا كنيم؟»

پيامبر فرمود : بگوييد : «اللّهم صلي علي محمد و آله، همچنانچه شما بر اهل بيت ابراهيم صلوات مي‌فرستيد.»

- صحيح بخاري، حديث 320-6 و با اين مضمون حديث‌هاي 321-6 و 322-6 و 368-8

پيامبر خدا فرمود : “هر گاه كسي نمازي بدون صلوات بر من و آل من بخواند نمازش قبول نيست.”

- صواعق المحرقه، هيثمي، فصل 11، ص 349

در واقع، صلوات بر پيامبر و اهل بيتش چنان مهم است كه نماز بدون آن قبول نمي‌شود و اين نشاندهنده عظمت پيامبر و اهل بيتش بوده كه خود دليلي محكمي است بر وجوب اطاعتشان و پاكي و تطهيرشان.

فخر رازي در تفسير كبير خود در مورد واجب شمردن عظمت و مزيت چهار نفر (علي، فاطمه، حسن و حسين) مي‌نويسد :

دعا براي «آل» افتخار بزرگي است و لذا اين دعا، خاتمه تشهد در نماز قرار داده شده، سپس مي‌نويسد :

«اللهم صل علي محمد و آل محمد و ارحم محمداً و آل محمد» و چنين تعظيم و احترامي در حق غير آل محمد ديده نشده است. بنابراين همه اين دلايل نشان مي دهد كه محبت آل محمد واجب است.

سرانجام فخر رازي سخنان خود را در اين باره با اشعار معروف شافعي پايان مي‌دهد :

يا راكباً قِفْ بِالْمُحْصَبِ مِنْ مِني              وَاهْتِفْ بِساكِنِ خِيِفها و الناهض

سَحَراً اِذا فاضَ الحَجِيْجُ                  فَيضا كُما نَظْمَ الفُراتِ الْفائِضِ

اِنْ كانَ رَفْضاً حُبَّ آلِ مُحَمَّدٍ              فَلْيَشْهَدِ الثَّقَلانِ اِنِّي رافِضِيٌّ

اي سواري كه عازم حج هستي در ريگزار مني بايست و سحرگاه خطاب به حاجيان كه همانند امواج خروشان به مني سرازير مي‌شوند، ندا سر داده و بگو :

اگر دوست داشتن و محبت آل محمد رفض (ترك دين خدا) باشد، همه انس و جن را شاهد مي‌گيرم كه من رافضي هستم.»[1]

- تفسير كبير فخر رازي، ج 27، ص 166

- و شعر شافعي در كتب زير نيز مسطور است :

- حلية الاولياء، ج 9، ص 152

- ياقوت معجم الادبا، ج 6، ص 387

- نورالاهبار، ص 140

و نيز شافعي سروده :

علي آل الرسول صلاة ربي      و لعنته لتلك الجاهليه

صلوات پروردگار بر خاندان پيامبر و لعنت او بر جاهليت كه دوستي آل محمد را رافضي داند.

- نورالابصار، سبلنجي، ص 104

-  الفصول المهمة، ص 4